İSHAK ALEYHİSSELÂM - kainatingunesi.com

İSHAK ALEYHİSSELÂM

Şam ve Filistin ahâlisine gelen peygamberlerden. İbrâhim aleyhisselâmın ikinci oğludur. Annesi Hz. Sâre’dir. Büyük kardeşi İsmail’den (a.s.) kaç yaş küçük olduğu bilinmemektedir. Kavmini, babası İbrahim’in (a.s.) dînine dâvet ederdi. Babasının akrabâsından bir kadınla, başka bir rivâyete göre de Lût aleyhisselâmın kızı ile evlendi. Ya’kub (a.s.) ve Iys adında iki oğlu oldu. Filistin’de vefât edip, baba ve annesinin  de medfûn bulunduğu Halîlürrahmân civârına defnedildi. Kur’ân-ı kerîmde on yedi yerde isimi geçmektedir.

İshak aleyhisselâmın babası İbrâhim aleyhisselâm , Nemrûd’un ateşinden kurtulduktan sonra; kardeşinin oğlu Lût (a.s.), amcasının kızı ve hanımı olan Sâre ve diğer inananlarla birlikte önce Şam’a, sonra da Mısır’a  ve Ken’ân iline gitti. Bu arada bir memlekete (Mısır, Harrân veya Ürdün’e) vardılar. Geldikleri yerin, evli kadınları rahatsız eden zâlim bir kralı vardı. Hz. Sâre’deki yüz güzelliğini gören adamlardan biri, hemen krala giderek: “Memleketine senden başkasına yakışmayacak güzellikte bir kadın geldi” diye haber verdi. Zâlim kral adam gönderdi. Bu sırada İbrâhim (a.s.) , hanımı Sâre’ye “Bu zalim, benim hanımım olduğunu anlarsa, seni elimden alır. Eğer sana sorarsa kızkardeşim olduğunu söyle. Zâten sen, İslâm’da benim kardeşimsin. Zîra burada ikimizden başka müslüman bilmiyorum” dedi. Çünkü o zâlim kavmin inancına göre, bir erkeğin kız kardeşiyle evlenmeye daha lâyık olduğu kabûl edilirdi. Kralın adamları, İbrâhim’i (a.s.) bırakıp Sâre’yi saraya getirdiler. İbrâhim’in (a.s.) zâlime karşı yapacak hiçbirşeyi olmadığından, namaz kılıp duâ etmeye başladı.

Herkesin sığınağı olan Allahü teâlâ, İbrâhim aleyhisselâma sarayın içini dışından rahatlıkla görmesi için, kralın sarayını şeffâf bir hale getirdi. Kral, Hz. Sâre içeri girince ona dokunmak istedi. Hz. Sâre , Allahü teâlâya yalvarıp; “Yâ Rabbî! Ben sana ve senin peygamberine îmân ettimse; ben kadınlığıma zevcimden başka herkese karşı muhâfaza eyledimse; şu kâfirin şerrinden beni koru” diye yalvarınca ; o zâlimin nefesi kesilerek uzanan elleri hareket etmez, yürüyen ayakları da tutmaz oldu. Hz. Sâre’den, kurtulması için duâ etmesini istedi. Hz. Sâre , endişeye kapılıp; “Bu kâfiri benim öldürdüğümü zannederler” diye düşündü ve duâ etti. Kral, tekrar eski hâline kavuştu. Tekrar elini uzatınca; Hz. Sâre de önceki gibi yine yalvardı. Bu defâ da hareketsiz kalıp, sara hastalığına tutulmuş kimseler gibi debelenmeye başladı. Tekrar duâ etmesinin istedi. Hz. Sâre tekrar duâ etti. Kral, o hâlinden kurtulup tekrar yeltendi ve yere yığıldı. Hz. Sâre, üçüncü defâ dua edince kral yine kendine geldi. Fakat bir daha ilişemedi ve Sâre’nin bir  cinnî veya büyücü olduğuna kanâat getirip, kendisine bir zarar vermesinden korktu. Hz. Sâre’yi getiren adamı çağırarak; “Sen bana insan değil, ancak bir şeytan getirmişsin! Bunu hemen memleketimden çıkar” dedi ve Hâcer’i de Sâre’ye hediye etti. Hz. Sâre, daha sonra Hz. İsmâil’in annesi olmakla şereflenecek olan Hz. Hâcer’i de alarak İbrâhim’in (a.s.) yanına döndü.

Bütün olup bitenleri; Allahü teâlânın izniyle sanki gözünün önünde imiş gibi seyreden Hz. İbrâhim, yanında Hz. Hâcer olduğu halde hanımını görünce hâlini sordu. Hz. Sâre de; “Hayırdır. Allahü teâlâ fâcirin elini benden men eylediği gibi üstelik bir de Hâcer’i ihsân etti” diye cevap verdi.

İbrâhim (a.s.), bu hâdiseden sonra hanımı Sâre ve Hâcer’i alarak Filistin’e gitti. Bu zamâna kadar çocuğu olmayan Sâre, yaşının geçtiğini düşünerek, İbrâhim’e (a.s.) Hz. Hâcer’i nikâhlamasını söyledi. Bu evlilikten İsmâil (a.s.) oldu. İbrâhim’in (a.s.) alnındaki nûr, Hâcer’e ve oradan da İsmâil’e (a.s.) intikâl etti. Hz. İbrâhim, Muhammed aleyhisselâmın nûrunu taşıyan İsmâil’e (a.s.) ve annesi Hz. Hâcer’e fazla alâka gösteriyordu. Bu durum Hz. Sâre’nin gayretine sebep oldu. Allahü teâlâ, Hz. İbrâhim’e (a.s.) vahyedip, İsmâil (a.s.) ile annesini şu anda Mekke’nin bulunduğu topraklara götürmesini emreyledi. İbrâhim (a.s.) da, onları emredilen topraklara götürüp geri döndü. O sıralarda bu topraklar ıssız ve ot bitmeyen bir yerdi. Aradan yılların geçmesi ile İbrâhim (a.s.) yüz, hanımı Sâre de yetmiş yaşını aşmışlardı. Bu zamanda Allahü teâlânın emriyle melekler, bir çocukları olacağını müjdelediler. Nitekim âyet-i kerîmede meâlen; “bir de ona sâlihlerden bir peygamber olmak üzere İshâk’ı müjdeledik” buyuruldu. (Sâffât sûresi;112)

Hz. İshak’ın müjdelenmesi hadisesi, Zariyat suresinde İbrâhim aleyhisselâmın husûsiyetleri anlatılılırken şöyle beyân buyrulmaktadır. “Yâ Muhammed! İbrâhim’in hizmetleriyle ikrâm olunan geldi mi? O misâfirleri, İbrâhim’in evine girdiklerinde selâm verdiler. İbrâhim ,selâmlarına cevap verip (kendi kendine) “Bunlar bilmediğim değişik kimselerdir” dedi. İbrâhim, misâfirlerinden habersiz , hanımına gitti. Semiz bir dana kızartıp geldi. O kızartmayı önlerine koydu; “Yemez misiniz?” dedi, onlar, ondan yemediler. Onların yemekten kaçındıklarını görünce, kalbine korku girdi. Melekler onun korkusunu anlayıp; “ Korkma!” dediler  ve onu, bülûğunda ilimde kâmil olacak İshak adında bir oğulla müjdelediler. İbrâhim’in zevcesi (Sâre), bu oğul müjdesini işitince (hayret etti ve ) vâveylâ ile kalkıp elleri ile yüzüne vurarak odasına yönelirken; “Ben acûze bir ihtiyar kadın iken doğurur muyum?” dedi. Melekler; “Rabbin, müjdelediğimiz gibi buyurmuştur. O hakim ve âlimdir, her şeye kâdirdir”dediler.” (Zâriyat sûresi: 24-30) “İbrâhim; “Benim bu ihtiyarlığımda bana evlâd mı müjdelersiniz?  Ne acâyip müjdedir” dedi.Melekler; “Biz seni hak ile müjdeledik. Sen Hakk’ın rahmetinden ümit kesme” dediler. İbrâhim; “Allahü teâlânın rahmetinden kim ümit keser? Ancak, Allahü teâlânın rahmetinin bolluğunu bilmeyen azgınlar ümit keserler” dedi.” (Hicr suresi: 54-56)

Meleklerin bu müjdesi, Lût (a.s.) kavminin helâk olduğu gece idi. Çok geçmeden Hz. Sâre hamile kaldı. Doğan çocuğa müjde esnasında, annesi sevinç ve taaccüple güldüğü için İbranice’de (gülüyor) manasına gelen İshak adını verdiler. Babası, İshak’ı (a.s.) yedi günlük iken sünnet etti. İbrâhim (a.s.) , büyük oğlu İsmâile (a.s.) okuduğu gibi ona da; “E’ûzü bikelimâtillâhittâmmâti min külli şeytânin ve hâmmetin ve min külli aynin lâmmeh”duasını okurdu. İshak (a.s.) büyüyünce, babası ve annesi ile Mekke’ye gitti. Kâbe-i muazzamayı ziyâret edip, ağabeyi İsmâil’le (a.s.) görüştü. Üçü birlikte Filistin’e geri döndüler. Burada anne ve babasına hizmet eder, her sene, hac zamanında , Mekke’ye giderdi. Bir rivâyette Şam ve Filistin ahâlisine, daha babasının sağlığında, başka bir rivâyette ise, babasının vefâtından sonra, peygamber olduğu bildirildi. En’âm sûresi 84. âyet-i kerîmede meâlen; “Biz İbrahim’e oğlu İshak’ı ve İshak’a oğlu Ya’kûb’u hîbe ettik. Ve her birine hidâyet ve nübüvvet verdik.” Ve Nisâ sûresi 163. âyet-i kerîmesinde de; “Nûh’a ve ondan sonraki peygamberlere vahyettiğimiz gibi, (Habibim) sana da vahyettik; ve yine İbrahim’e, İsmail’e, İshak’a, Yâ’kûb’a, Yâ’kûb’un evlâtlarına ve İsâ’ya, Eyyûb’a, Yûnûs’a, Hârûn’a ve Süleymân’a da vahyettik” buyurularak İshak aleyhisselâmın peygamberliği haber verilmektedir.

İshak (a.s.), yüz ve şekil îtibâriyle, ahlâk ve yaşayışta babası Hz. İbrâhim’e çok benzerdi. Hattâ sakalı çıktığı zaman, baba ile oğulu birbirinden ayırmak çok güçleşti. İbrâhim aleyhisselâmın sakalı, Cenâb-ı Hakk’ın kudretiyle bir gecede ağararak aralarında fark meydana geldi ve görenler kolayca birbirlerinden ayırır oldular.

İshak (a.s.), Hz. İbrâhim’in vefâtından sonra, onun dîninin hükümlerini yaymaya devâm etti. Kavmine nasihatlerde bulunup, Allahü teâlânın emir ve yasaklarını bildirdi. Enbiyâ sûresinin 72 ve 73. âyet-i kerîmelerinde bu husus, meâlen şöyle beyân buyruldu: “İbrâhim’e (arzusu üzerine) İshak’ı ve talebinden ziyâde olarak torunu Ya’kûb’u verdik ve onların hepsini salihlerden kıldık. Onları emirlerimizde insanlara yol gösteren ve Hakk’a dâvet eden önderler kıldık. (Sâlih amellerle halkı rağbet ettirmek için) onlara; hayırlı amelleri namaz kılmayı, zekât vermeyi vahyettik. Onlar, tevhîd ve ihlâsla bize ibâdet eder oldular.”

Kullarımız İbrâhim, İshak ve Ya’kûb’u da zikreyle (hatırla). Onlar, tâat ve ibadette, kuvvet, kudret ve dinde basîret sâhibleridir. Biz onları pâk bir hasletle hâlis kıldık. Onlar, ihlâsları sebebiyle dâimâ âhıreti zikr ederler. Onlar, bizim katımızda hayırlılar içinden seçilmişlerdir.(Sâd sûresi: 45-47)

Ömrünü, insanlara Allahü teâlânın emir ve yasaklarını bildirmekle geçiren İshak’a (a.s.) altmış yaşında iken, Allahü teâlâ iki oğul ihsân etti. Bunlar; ikiz olan İlyas ve Hz. Ya’kûb adındaki çocukları idi. İlyas, amcası İsmâil’in (a.s.) kızı ile evlendi. Babasının duâsı bereketiyle soyu bereketli olup, kısa zamanda çoğaldı. Ya’kûb’a da (a.s.) peygamberlik verildi. Oğul ve torunlarından da peygamberler geldi. Bir adı da İsrâil olan Ya’kûb’un (a.s.) soyundan gelenlere, sonradan İsrâiloğulları denildi.

İshak’ın (a.s.) gözleri ömrünün sonuna doğru zayıfladı. Yüz yirmi sene veya daha fazla yaşadı. Vefât edince, Filistin’de Halîlürrahmân civârında, baba ve annesinin de medfûn bulunduğu mağaraya defnedildi.

Her peygamber gibi İshak aleyhisselâmın da çeşitli husûsiyetleri vardı. İshak’ın (a.s.), Kur’ân-ı kerîmde bildirilen husûsiyeti ilim sâhibi olmasıdır. Nitekim âyet-i kerîmede İbrâhim aleyhisselâma İshak aleyhisselâmın doğacağını müjdelemek için gelen meleklerin onu, bülûğunda ilimde kâmil olacak İshak adında bir oğulla müjdeledikleri bildirilmektedir. Tefsîr âlimleri, âyet-i kerîmede bildirilen ilmin; nübüvvet (peygamberlik), din ilimleri, dünyâ ve âhıret saâdetine dâir ilimler olduğunu bildirmişler ve küçüklükte âlim olunamayacağı için de bülûğunda ilim sâhibi olacağı şeklinde tefsîr etmişlerdir.

İlim, Allahü teâlânın sıfatı, Alîm de Allahü teâlânın isimlerindendir. Allahü teâlânın gizli-açık, geçmiş-gelecek, olmuş-olacak her şeyi ezelî ve ebedî olarak bilmesi demektir. Târifleri ise çeşitlidir: İlim; “Varlığı mevcut olan bir şeyin kesin olarak kabûl edilmesidir”, “Bir şeyin suretinin, şeklinin akılda meydana gelmesidir”, “Akıl sâhibi olan insanın, kendisinin dışında bulunan şeyleri, olduğu gibi kavramasıdır”, “İnsanın, bir şeyin mânâsına ulaşmasıdır” gibi târiflerle anlatılmaya çalışılmıştır. Allahü teâlânın ilmi, ezelî ve ebedîdir. İnsanoğlunun ilmi ise sonradan elde edilir. Aklın, düşünmeden elde ettiği ilimlere bedihî ilim; hesâba, tecrübe ve deneye dayanan bilgilere istidlâli ilim (fen ilmi); duygu organları ile elde edilen bilgilere de, zarûri ilim denir.

İnsanlar, ilk insan olan Âdem aleyhisselâmdan beri ihtiyaç duydukları şeyleri öğrenmeye gayret etmişlerdir. Bir kısım fen bilgileri, Cebrâil (a.s.) vâsıtasıyla Âdem aleyhisselâma bildirilmiş, bir kısım bilgileri de insanlar, tecrübeleri ile zamanla ortaya çıkarmışlardır. Din bilgileri, Allahü teâlâ tarafından, çeşitli zamanlarda gönderilen peygamberler vâsıtasıyla insanlara duyurulmuş, böylece dünyâ ve âhırette mes’ud olmanın yolları bildirilmiştir. Allahü teâlânın son peygamberi Muhammed aleyhisselâm ve O’nun tebliğ ettiği İslâm dini, öğrenmeğe çok ehemmiyet vermiş; ilmin, kadın-erkek her müslümana farz olduğunu bildirmiştir.

İslâmiyet; ilim öğrenmeyi emretmektedir. Her müslümanın önce din, sonra dünyâ bilgilerini öğrenmesi lâzımdır.

İlim hakkında hadîs-i şeriflerde buyruluyor ki:

“Allahü teâlâ bir kimseye iyilik etmek isterse; onu, dinde âlim yapar ve doğru yolu ihsân eder.”

“Ümmetimin âlimleri, Benî İsrâil’in peygamberleri gibidir.”

“Temiz ve mütteki bir âlimin arkasında namaz kılan, Benî İsrâil peygamberlerinden birinin arkasında namaz kılmış gibidir.”

“Göklerde ve yerde olanlar, âlim için istiğfâr ederler.

“Îman çıplaktır. Örtüsü takvâ, meyvesi ilim, süsü hayâdır.”

“Peygamberlik derecesine en yakın olan insanlar, din alimleridir. Çünkü din âlimleri insanları peygamberlerin gönderdikleri şeye çağırırlar.”

“Dinde âlim olanın arzusuna, Allahü teâlâ yetişir. Hiç ummadığı yerden rızkını verir.”

“Ümmetimden iki kısım insan iyi olursa, insanlar da din husûsunda iyi olur. Bunlar, âlimler ve devlet reisleridir.”

“Âlimin âbid üzerinde üstünlüğü; benim, en aşağınız üzerine olan üstünlüğüm gibidir.”

“Âlimin âbid üzerine üstünlüğü; ayın onbeşinci gecesindeki dolunayın, diğer yıldızlar üzerine olan üstünlüğü gibidir.”

“Kıyâmet gününde, üç kısım kimseler şefâât ederler; peygamberler, sonra âlimler, sonra şehidler.”

“Âlimle âbid arasında yüz derece vardır. İki derecenin arası, yetmiş senelik mesafedir.”

“Allahü teâlânın Cehennem’den azâd ettiklerine bakmak isteyen, ilim talebesine baksın! Nefsim yed-i kudretinde olan Allahü teâlâya yemin ederim ki, bir âlimin kapısına giden ilim talebesine, her adımı için Allahü teâlâ bir yıllık ibadet sevâbı yazar ve Allahü teâlânın Cehennem ateşinden azâd ettiği kullarından olduğuna melekler şâhidlik eder.”

“İlim öğrenmek, erkek ve kadın her müslümana farzdır.”

“Beşikten mezâra kadar, ilim öğreniniz.”

“Ey Ali! Ya âlim ol, ya ilim talebesi ol, yâhut da dinleyici ol! Dördüncüsü olma, helak olursun!”

Resûl-i ekrem (s.a.v) faydasız ilimden Allahü teâlâya sığınırdı. Hadîs-i şerifde; “İlim ikidir. Birisi kalbde olan ilimdir ki, sâhibine faydalı olan ilim budur. Diğer ilim, yalnız dilde olur. Bu ilim, Allahü teâlânın insanoğluna karşı hücceti, delîlîdir” buyruldu. Diğer bir hadîs-i şerifde; “İlmi kendisine fayda vermeyen kimsenin, bu cehâleti ona zarar verirbuyruldu. Yine Peygamber efendimiz (s.a.v.); “İnsanlardan en şiddetli azâb görecek olan, Allahü teâlânın, ilminden faydalandırmadığı âlimdir” buyurdu. İlmi ile amel etmeyen kimsenin vâzı, insanların kalblerine te’sir etmez. Kayalık âraziye yağan yağmur gibi akar gider, dinleyenlerin kulağına girmez.

İslâmiyet, din ilimlerinin yanında, fen ilimlerinin de öğrenilmesini; müslümanların, en ileri teknolojiye sâhip olmasını emretmektedir. Bilindiği gibi fen; mahlûkları, hâdiseleri görmek, inceleyip anlamak ve deneyip benzerini yapmak demektir. Bunların her üçünü de Kur’ân-ı kerîm emretmektedir. Fen bilgilerine, san’ata ve en modern harp silâhlarını yapmaya uğraşmak, Müslümanlar üzerine farz-ı kifâyedir. Müslüman olmayanlardan daha çok çalışmamızı, dînimiz emretmektedir.

İslâmiyet’te ilim ve ilim sâhipleri çok övülmüş, cehâlet ve câhiller çok kötülenmiş olmasına rağmen, ilim bir maksat değil, vâsıtadır. İlim, insana Rabbini tanıtan ve O’na kulluğa sevkeden merhaledir. İlim, amele (icrâata, işe) dönüşürse kıymetlidir. Böyle olmayan bilgilere faydasız ilim denilmiş, insanlığı cehâlete götürdüğü bildirilmiştir. İlim, insanı kendini bilmeye ve sonra da Rabbini bilmeye götürmelidir. Âlim, ilimin kendisinden kıymetlidir. İlmi arttıkça tevâzuu artmayan, amelleri ve ahlâkı olgunlaşmayan, kibir ve gurura kapılanlara âlim denmez. Şiir:

 

İlim, ilim bilmektir,

İlim, kendin bilmektir.

Sen kendini bimezsen,

Bu nice okumaktır.

 

İlim, Allah rızâsı için öğrenilirse, Allahü teâlâ indinde sevâba ve vâd olunan derecelere kavuşulur. Süfyân-ı Servî hazretleri; “Biz ilmi, önce Allahü teâlânın rızâsı kastederek öğrenmedik. Fakat ilim, Allahü teâlânın rızâsından başkasını kabul etmedi” buyurdu. Eshâb-ı kirâmdan birinin yanına bir başkası gelip; “Ben ilim öğrenmek istiyorum, fakat onunla amel edememekten de korkuyorum” dedi. Bunun üzerine o zât; “İlim öğrenmen, cehâlete vâsıta olmandan daha hayırlıdır” dedi. Aynı kişi bir başkasına gidip aynı şekilde sorunca, o da; “Âlim, kıyâmette âlim olarak; câhil de câhil olarak haşrolunur” dedi.

Ebû Hüreyre’ye (r.a.); “Sana yarın öleceğin söylense ne yapardın?” diye sorulunca; “İlim öğrenirdim” cevâbını verdi. Büyüklerimiz; “İlmin evveli susmak, ikincisi dinlemek, üçüncüsü öğrendiğini ezberlemek, dördüncüsü amel etmek, beşincisi ilmi yaymaktır” buyurmuşlardır.