“Mîr Muhammed Nu’mân” ki, bir büyük evliyâdır.
Kalplere sürûr veren nasîhatleri vardır.
Bir gün de buyurdu ki: (Bu dünyâ, bir “İmtihân”.
Âhirete nisbetle, kısadır, sanki “bir an”.
İmtihânı kazanmak için de, bir insanın,
Uyması lâzım gelir emirlere bi hakkın.
Doktorun vazîfesi, ilâcını vermektir.
Kullanıp kullanmamak, hastanın elindedir.
Ve lâkin hiç bir hasta, ilâç kullanmıyarak,
Doktoru suçlamaya, bulamaz kendinde hak.)
Bir gün de buyurdu ki: (Dünyâda “Nehirler” var.
Herbiri, bir noktada denizlere varırlar.
Gidiş istikâmeti nasılsa bir ırmağın,
Nereye varacağı, bellidir onun yârın.
“Ömür” dahî su gibi, bir yönde akar durur.
Nereye varacağı, işlerden belli olur.
Kimi “Cennet” yolunu tutmuştur, öyle gider.
Kimi de, “Cehennem”e giden yolda ilerler.
Meyhâneye gidenle, câmiye giden, elbet,
İkisi aynı yere varmazlar en nihâyet.
Yâni “Alın yazısı”, icraattan bellidir.
Bunu anlamak için, kerâmet şart değildir.
Sen, kendi kaderini istiyorsan anlamak,
Her gün, ne gibi işler yapıyorsun, ona bak.
Allah’ın bir kulunu sevmediğine nişân,
Fâidesiz şeylerle uğraşır hep o insan.)
Bir gün de buyurdu ki: (“Namâz”, mühim ibâdet.
Şartlarına uyarak, kılmalı onu elbet.
Hırsızların büyüğü, namâzından çalandır.
Yâni onu, hakkıyla edâdan kaçınandır.
Yine dikkat etmezse kişi mesâisine,
Ehemmiyet vermezse yâni vazîfesine,
İyi yapmıyor ise işlerini sahiden,
O da “Hırsız” demektir, çalmıştır mesâiden.
İşte her amelimiz, geçiyor bir bir kayda.
Eğer beğenilmezse, birinden gelmez fayda.
İnsan, öğrendiğiyle amel eylemelidir.
Zîrâ amelsiz ilim, insana bir vebâldir.
Nitekim Resûlullah buyurdu: (Yâ Rabbî, ben,
Sana sığınıyorum, fâidesiz ilimden.)
Bir âlim ki, ilminden etmezse istifâde,
Azâbı da, herkesten olur daha ziyâde.
Dînimizden bir husus öğrenirsek eğer biz,
O şeyi, tatbîk etmek mecbûriyetindeyiz.
Yoksa, cenâb-ı Allah sorar ki o kişiye:
(Biliyordun, ne için girdin bu günâh işe?)
Cevap veremeyince bu suâle o kişi,
Mâzallah yakar onu, Cehennemin ateşi.
Bu dünyâ sıcağına, dayanmak çok zor bakın.
Öyleyse, her günâhtan kaçınalım bihakkın.)