“Abdülhakîm Arvâsî”, büyük bir evliyâdır.
Kalplere tesir eden nasîhatleri vardır.
Onu gören kimseyi, kaplardı neş’e, sevinç.
Yüzünden tebessümü, noksan olmaz idi hiç.
O, bir gün buyurdu ki: (“Dünyâ”, küçük ve dardır.
Bunun için burada, sıkıntı, darlık vardır.
Her kim sıkılıyorsa, “Dünyâ işleri” için,
Demek kalbi, dünyâya dönüktür o kişinin.
“Âhiret”e dönerse, bulur râhat ve huzûr.
Zîrâ ona giden yol, geniş, hattâ sonsuzdur.
Kavgalar, dar yerlerde gelirler hep meydana.
Zîrâ herkes, kendini çıkarır ön plâna.
Herkes, menfaatini kayırır, haset eder.
Herkes, (Dünyâ malına, ben sâhip olayım) der.
Az malı, çok kimseler edince böyle talep,
Dünyâ sıkıntısının menşei de budur hep.
“Alma”yı düşünenin, sıkıntısı çok olur.
Veren ise, dâimâ bulur râhat ve huzûr.
Hem “Vermek” üzerine kurulmuştur dînimiz.
Veren el, alan elden, hep üstündür ve azîz.)
Bir gün Ona sordular: (Efendim, neden acep,
Hakîkî müslümânlar, güleryüzlü olur hep?)
Buyurdu: (Güler yüzlü olur mü’min esâsen.
Zîrâ mü’min olmanın, şiârı budur zâten.
Zîrâ hâlis müslümân, “Ölüm”ü unutmaz hiç.
Ölüm’ü çok anmak da, verir neş’e ve sevinç.
Çünkü “Ölüm”, başıdır sonsuz bir yolculuğun.
Hazırlanmak lâzımdır, bu sefere çok yoğun.
İnsan, dünyâda bile, çıksa bir kısa yola,
Bir kaç gün evvelinden, koyulur hazırlığa.
“Ölüm seferi”ninse, değildir günü belli.
Zîrâ hep âni gelir insanların eceli.
İşte bu yolculuğu, çok düşünen bir insan,
Yapar hazırlığını, gelmeden henüz o an.
Bu dünyâ “Hayâl” olup, gâyet kısa zamandır.
Sonsuz’a nisbet ile, ömür, sanki “bir an” dır.
Bunun da çoğu gitti, azı kaldı geriye.
Kavuşmaya bakmalı, rızâ-i ilâhîye.
Ölüm uyandırmadan, uyanalım ki şu an,
Yoksa, mahşer gününde, oluruz gâyet pişmân.)
Bir gün de buyurdu ki: (Kardeşlerim, faraza,
Cemiyet bir “Beden”dir, fertler de birer “Âzâ”.
Birinin ayağına, batsa ufak bir diken,
Onun acısı ile, sızlanır bütün beden.
Vücûdun neresinde olsa bir dert ve maraz,
Onun sıkıntısıyla, insan râhat olamaz.
İşte bir memleketin fertleri de böyledir.
Birisi hasta olsa, hepsi üzüntüdedir.
Bunun için herkese, davranın güzel, iyi.
Herkesle hoş geçinip, üzmeyin hiç kimseyi.)