EBÛ NASR-I SAFFÂR (Ahmed bin İshâk) - kainatingunesi.com

 EBÛ NASR-I SAFFÂR (Ahmed bin İshâk)

Buhârâ’da yetişen Hanefî fakîhlerinden. İsmi, Ahmed bin İshâk bin Şebîb bin Nasr bin Seffâr’dır. Künyesi Ebû Nasr’dır. Buhârâ’da doğup büyüdü. Hanefî mezhebinde büyük fakîh olarak yetişti. Çok kitap yazdı. Buhârâ’nın büyük âlimlerinden olan Ahmed bin İshâk, fıkıh ve edebiyat ilimlerini ezbere bilirdi. Buhârâ’da, onun zamanında böylesinin görülmediği rivayet edilmiştir. Sonra Mekke’ye yerleşti. İlmini orada yaydı. 461 (m. 1069) senesinde Tâif te vefât etti. Kabri oradadır.

Mahmûd İbni Süleymân el-Kefevî, “Cami” kitabında diyor ki, “O, İbrâhim bin İsmail Ebû İshâk es-Saffâr’ın dedesidir. “Ensâb-ı Sem’ânî” de onun isminin, “Ebû Nasr İshâk bin Ahmed bin Şîs bin Nasr bin Şîs bin Hakem’il-edîb es-Saffâr el-Buhârî” olarak zikredildiğini gördüm. O, Buhârâ halkındandır. Bu şehirde onun için bir ilim yuvası kurulmuştu. Onun evlâtlarından bir cemâati gördüm. Hâkim Ebû Abdullah “Târihi Nişâbûr”da onun ismini zikretmektedir.” Ebû Nasr, Hac yapmak üzere yola çıktı. Her yerde Hadîs ilmini öğrenmeye çalıştı. Daha sonra, Mekkeye gidip oraya yerleşti. Çok eser bıraktı ve ilmi her yere yayıldı.

Sem’ân’î diyor ki, “Onun oğlu Ebû İbrâhim İsmail bin Ebî Nasr-Saffâr, büyük bir âlim ve fazîlet sahibi bir zât idi. Hep hakkı söylerdi. Allahü teâlânın dîni hakkında doğruyu bildirirken, kimsenin ayıplamasından korkmazdı. Haktan ayrılmadığı için, zamanının hakanı Şems-ül-mülûk Nasr bin İbrâhim tarafından, 461 (m. 1069) senesinde Buhârâ’da şehid edildi. Bunun oğlu olan Ebû İshâk İbrâhim bin İsmail es-Saffâr da zâhid bir zât olup, ilim ve fazîlet sâhiplerindendir. O, Hanefi fıkhını babasından öğrendi. Çok eser yazdı ve ondan çok kimseler istifâde etti, ilim aldı. 534 (m. 1139) senesi Rabî’ul-evvel ayının onaltmcı günü vefât etti.

Yine Sem’ânî diyor ki, “Ebü’l-Mehâmid Hammâd bin İbrâhim es-Saffâr da İbrâhim’in oğlu olup, Buhârâ Câmii’nde Cum’a günleri namaz kıldırırdı. Arab dili ve edebiyatı ile usûl ilimlerinde meşhur olmuştur.”

 

  1. Mu’cem-ül-müellifîn cild-1, sh. 161
  2. Fevâid-ül-behiyye sh. 14, 15